Verordening 2018/2025 - Vaststelling, voor 2019 en 2020, van de vangstmogelijkheden voor vissersvaartuigen van de Unie voor bepaalde bestanden van diepzeevissen - Hoofdinhoud

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 325/7

Overeenkomstig artikel 43, lid 3, van het Verdrag moet de Raad op voorstel van de Commissie maatregelen vaststellen voor de vaststelling en verdeling van de vangstmogelijkheden.

Krachtens Verordening (EU) nr. 1380/2013 van het Europees Parlement en de Raad (1) moeten instandhoudingsmaatregelen worden vastgesteld met inachtneming van het beschikbare wetenschappelijke, technische en economische advies, met inbegrip van, waar toepasselijk, de verslagen van het Wetenschappelijk, Technisch en Economisch Comité voor de visserij (WTECV).

De Raad moet maatregelen voor de vaststelling en de verdeling van de vangstmogelijkheden vaststellen, inclusief, in voorkomend geval, bepaalde voorwaarden die daar functioneel verband mee houden. De vangstmogelijkheden moeten, met inachtneming van de in Verordening (EU) nr. 1380/2013 bepaalde doelstellingen van het gemeenschappelijk visserijbeleid (GVB), zo over de lidstaten worden verdeeld dat elke lidstaat een relatieve stabiliteit van de visserijactiviteiten per bestand of per visserij geniet.

De totaal toegestane vangsten („total allowable catches — TAC's”) moeten worden vastgesteld op basis van de beschikbare wetenschappelijke adviezen, met inachtneming van de biologische en sociaaleconomische aspecten en van de noodzaak een billijke behandeling van de visserijsectoren te garanderen, alsmede in het licht van de standpunten die worden ingenomen tijdens de raadpleging van de belanghebbenden, en met name de betrokken adviesraden.

Indien voor een bepaald bestand een TAC aan één enkele lidstaat wordt toegewezen, is het passend deze lidstaat overeenkomstig artikel 2, lid 1, van het Verdrag te machtigen het niveau van die TAC vast te stellen. Er moeten regelingen worden getroffen om te garanderen dat de betrokken lidstaat bij het vaststellen van dat TAC-niveau volledig in overeenstemming met de beginselen en voorschriften van het GVB handelt.

Bij Verordening (EG) nr. 847/96 van de Raad (2) zijn aanvullende voorwaarden voor het meerjarenbeheer van de TAC's ingevoerd, waaronder, uit hoofde van de artikelen 3 en 4 van die verordening, flexibiliteitsbepalingen voor voorzorgs- en analytische TAC's. Krachtens artikel 2 van die verordening bepaalt de Raad bij de vaststelling van de TAC's voor welke bestanden de artikelen 3 en 4 van die verordening niet van toepassing zijn, gelet op met name de biologische situatie van de bestanden. Meer recent is bij artikel 15, lid 9, van Verordening (EU) nr. 1380/2013 een verdere jaarflexibiliteit ingevoerd voor alle bestanden waarvoor de aanlandingsverplichting geldt. Om te voorkomen dat excessieve flexibiliteit het beginsel van een rationele en verantwoordelijke exploitatie van de biologische rijkdommen van de zee zou ondergraven, een belemmering zou vormen voor de verwezenlijking van de doelstellingen van het GVB en tot een verslechtering in de biologische toestand van de bestanden zou leiden, moet worden bepaald dat de artikelen 3 en 4 van Verordening (EG) nr. 847/96 alleen van toepassing zijn op analytische TAC's wanneer geen gebruik wordt gemaakt van de jaarflexibiliteit als bedoeld in artikel 15, lid 9, van Verordening (EU) nr. 1380/2013.

De in artikel 15 van Verordening (EU) nr. 1380/2013 bedoelde aanlandingsverplichting wordt per visserij ingevoerd. In de regio's die onder deze verordening vallen, moeten alle soorten waarvoor vangstbeperkingen gelden, worden aangeland vanaf 1 januari 2019. In artikel 16, lid 2, van Verordening (EU) nr. 1380/2013 is bepaald dat, wanneer de aanlandingsverplichting voor een visbestand is ingevoerd, de vangstmogelijkheden moeten worden vastgesteld met inachtneming van het feit dat vangstmogelijkheden niet meer worden vastgesteld als afspiegeling van de aanlanding maar als afspiegeling van de vangsten. Overeenkomstig artikel 15, leden 4 tot en met 7, van die verordening worden echter specifieke vrijstellingen van de aanlandingsverplichting verleend. Op basis van de gezamenlijke aanbevelingen van de lidstaten en overeenkomstig artikel 15 van die verordening heeft de Commissie ter uitvoering van de aanlandingsverplichting een aantal gedelegeerde verordeningen vastgesteld met specifieke teruggooiplannen die van toepassing zijn voor een initiële periode van maximaal drie jaar, die in totaal met nog eens drie jaar kan worden verlengd.

De vangstmogelijkheden moeten in overeenstemming zijn met de internationale overeenkomsten en beginselen, onder meer de overeenkomst van de Verenigde Naties van 1995 betreffende de instandhouding en het beheer van grensoverschrijdende bestanden en bestanden van over grote afstanden trekkende soorten (3), en de gedetailleerde beheerbeginselen zoals vastgesteld in de in 2008 door de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties vastgestelde internationale richtsnoeren voor het beheer van de diepzeevisserij op volle zee, waarin met name wordt gesteld dat wetgevers voorzichtiger moeten zijn wanneer informatie onzeker, onbetrouwbaar of niet adequaat is. Het ontbreken van adequate wetenschappelijke informatie mag geen reden zijn om instandhoudings- en beheermaatregelen uit te stellen of achterwege te laten.

De TAC's en de Uniequota voor zwarte haarstaartvis in wateren van de Unie en internationale wateren van 5, 6, 7 en 12 moeten worden vastgesteld met inachtneming van het feit dat ook derde landen dat bestand bevissen en dat de Unie vangstmogelijkheden moet hebben die overeenstemmen met het aandeel historische vangsten uit dat bestand.

In het licht van het advies van de Internationale Raad voor het onderzoek van de zee (ICES) met betrekking tot een verlaging van de vangstmogelijkheden, gezien een hoge benutting van het quotum en in het kader van de invoering van de volledige aanlandingsverplichting in 2019, moet gerichte visserij verboden zijn voor Beryx spp. in de deelgebieden 3 tot en met 10, 12 en 14 (Noordzee, noord- en zuidwestelijke wateren) en dient de TAC uitsluitend voor bijvangsten te worden vastgesteld.

Volgens het advies dat de ICES heeft verstrekt, tonen beperkte waarnemingen aan boord dat het percentage noordelijke grenadier minder dan 1 % van de gemelde vangsten van rondneusgrenadier bedroeg. Op basis van deze overwegingen adviseert de ICES geen gerichte visserij toe te staan voor noordelijke grenadier en bijvangsten in mindering te doen brengen op de TAC voor rondneusgrenadier, teneinde de kans op verkeerde rapportage van soorten tot een minimum te beperken. De ICES geeft aan dat er aanzienlijke verschillen zijn, van een ordegrootte van meer dan tien keer, tussen het relatieve aandeel van rondneusgrenadier en noordelijke grenadier zoals opgegeven in de officiële aanlandingen, enerzijds, en in de waargenomen vangsten en de wetenschappelijke studies in de gebieden waar momenteel op noordelijke grenadier wordt gevist, anderzijds. Er zijn erg weinig gegevens beschikbaar voor deze soort en sommige van de gemelde aanlandingsgegevens worden door de ICES als verkeerde rapportage van soorten beschouwd. Het is bijgevolg onmogelijk een accuraat historisch overzicht op te stellen van de vangsten van noordelijke grenadier. Bijvangsten van noordelijke grenadier moeten derhalve worden beperkt tot 1 % van het quotum voor rondneusgrenadier van elk van de lidstaten en moeten op dat quotum in mindering worden gebracht, overeenkomstig het wetenschappelijk advies. Indien noordelijke grenadier uitsluitend als bijvangst bij rondneusgrenadier wordt beschouwd en tot dezelfde TAC behoort, zullen er geen verkeerde vangstaangiften meer voorkomen.

In het licht van het ICES-advies is het passend dat de TAC voor zeebrasem in de ICES-deelgebieden 6, 7 en 8 (noordwestelijke wateren) een TAC blijft die uitsluitend voor bijvangsten geldt.

Vangsten van zeebrasem worden gedaan in de betrokken gebieden van de Visserijcommissie voor het centraal-oostelijk deel van de Atlantische Oceaan (Cecaf) en in die van de Algemene Visserijcommissie voor de Middellandse Zee (GFCM), die grenzen aan ICES-deelgebied 9. Aangezien de ICES-gegevens voor die aangrenzende gebieden onvolledig zijn, moet het toepassingsgebied van de TAC beperkt blijven tot ICES-deelgebied 9. Teneinde ervoor te zorgen dat beheerbesluiten op de beste beschikbare basis worden genomen, worden echter bepalingen opgenomen voor gegevensrapportage voor die aangrenzende gebieden.

Voor zeebrasem in ICES-deelgebied 10 is geen ICES-advies voor 2020 verstrekt. De vangstmogelijkheden moeten echter voor zowel 2019 als 2020 worden vastgesteld. Mogelijk is een passende wijziging van de bij deze verordening vastgestelde vangstmogelijkheden nodig wanneer het wetenschappelijk advies voor 2020 wordt uitgebracht.

Gezien de lage benutting en omdat er geen gerichte visserij plaatsvindt, hoeft de TAC voor zwarte haarstaartvis in de ICES-deelgebieden 1 tot en met 4 (Noordzee en Skagerrak) niet meer te worden vastgesteld.

De TAC's voor rondneusgrenadier in de ICES-deelgebieden 1, 2 en 4 (Noordzee) en voor gaffelkabeljauw in de ICES-deelgebieden 1 tot en met 10, 12 en 14 hoeven niet meer te worden vastgesteld. Het ontbreken van TAC's zou volgens het ICES-advies geen of slechts een laag risico op niet-duurzame exploitatie opleveren.

De ICES adviseert een nulvangst voor Atlantische slijmkop tot en met 2020. Aangezien dit bestand uitgeput is en niet herstelt, is het passend het bevissen, aan boord houden, overladen en aanlanden van deze soort te verbieden. De ICES wijst erop dat sinds 2010 geen gerichte visserij van de Unie op Atlantische slijmkop plaatsvindt in het noordoostelijke deel van de Atlantische Oceaan.

De ICES adviseert de visserijsterfte van diepzeehaaien tot een minimum te beperken en geen gerichte visserij toe te staan. Diepzeehaaien zijn langlevende soorten met een klein voortplantingsvermogen en zijn snel overbevist geraakt. Voor dergelijke soorten moeten de vangstmogelijkheden derhalve tot nul worden gereduceerd middels een totaalverbod op de visserij op deze soorten. De gerichte ambachtelijke diepzeevisserij op zwarte haarstaartvis met gebruik van beuglijnen geeft echter aanleiding tot onvermijdbare bijvangsten van diepzeehaaien, die momenteel dood worden teruggegooid. Beuglijnen worden in deze visserij als selectief vistuig erkend. Zelfs met dit vistuig is het evenwel onvermijdelijk gebleken incidenteel diepzeehaaien te vangen. Daarom moet een restrictieve TAC voor onvermijdbare bijvangsten van die soorten in gerichte visserij op zwarte haarstaartvis met gebruik van beuglijnen worden gehandhaafd. De betrokken lidstaten moeten verder regionale beheermaatregelen voor de visserij op zwarte haarstaartvis ontwikkelen, teneinde de bijvangsten van diepzeehaaien te verminderen. Voorts moeten zij specifieke maatregelen voor het verzamelen van gegevens over diepzeehaaien invoeren om nauwlettend toezicht op die bestanden te garanderen. De vaststelling van toegestane bijvangsten van diepzeehaaien in wateren van de Unie en internationale wateren van de ICES-deelgebieden 5 tot en met 9, in wateren van de Unie en internationale wateren van ICES-deelgebied 10 en in wateren van de Unie van Cecaf 34.1.1, 34.1.2 en 34.2 laat het beginsel van relatieve stabiliteit met betrekking tot diepzeehaaien in die gebieden onverlet.

Om onderbrekingen in de visserijactiviteiten te vermijden en om het inkomen van de vissers in de Unie veilig te stellen, dient deze verordening met ingang van 1 januari 2019 van toepassing te zijn. Om de lidstaten in staat te stellen een tijdige toepassing van deze verordening te waarborgen, moet zij onmiddellijk na de bekendmaking ervan in werking treden,

„totaal toegestane vangst” (TAC)

„quotum” een aan de Unie of een lidstaat toegewezen aandeel van de TAC;

„internationale wateren”: wateren die niet onder de soevereiniteit of jurisdictie van enige staat vallen;

„analytische evaluatie”: kwantitatieve evaluatie van trends in een bepaald bestand, op basis van gegevens over de biologie en de exploitatie van dat bestand die blijkens wetenschappelijke toetsing van toereikende kwaliteit zijn om de basis te vormen voor wetenschappelijke adviezen over opties voor toekomstige vangsten.

is consistent met de beginselen en voorschriften van het gemeenschappelijk visserijbeleid, en met name met het beginsel van de duurzame exploitatie van het bestand, en

is zodanig gekozen dat:

de vastgestelde TAC;

de door Portugal verzamelde en beoordeelde gegevens waarop de vastgestelde TAC is gebaseerd;

nadere gegevens over hoe de vastgestelde TAC aan lid 2 voldoet.

het ruilen van vangstmogelijkheden op grond van artikel 16, lid 8, van Verordening (EU) nr. 1380/2013;

kortingen en nieuwe toewijzingen op grond van artikel 37 van Verordening (EG) nr. 1224/2009 van de Raad (6);

nieuwe toewijzingen op grond van artikel 12, lid 7, van Verordening (EU) 2017/2403 van het Europees Parlement en de Raad (7);

het aanlanden van extra hoeveelheden krachtens artikel 3 van Verordening (EG) nr. 847/96 en artikel 15, lid 9, van Verordening (EU) nr. 1380/2013;

overeenkomstig artikel 4 van Verordening (EG) nr. 847/96 en artikel 15, lid 9, van Verordening (EU) nr. 1380/2013 ingehouden hoeveelheden;

verlagingen of verminderingen op grond van de artikelen 105, 106 en 107 van Verordening (EG) nr. 1224/2009.

de vis is gevangen met vaartuigen die de vlag voeren van een lidstaat die over een quotum beschikt, en dat quotum nog niet is opgebruikt, of

de vis deel uitmaakt van een quotum van de Unie dat niet in de vorm van quota over de lidstaten is verdeeld, en dat quotum van de Unie nog niet is opgebruikt.

1.

In de lijst in deel 2 van deze bijlage zijn de visbestanden vermeld in alfabetische volgorde van de Latijnse namen van de vissoorten. De diepzeehaaien staan evenwel bovenaan die lijst. Hieronder volgt een vergelijkende overzichtstabel met naast de in deze verordening gebruikte Latijnse namen de gewone namen:

2.

Voor de toepassing van deze verordening zijn „diepzeehaaien” haaien die voorkomen in de volgende lijst van soorten: