Besluit 2019/308 - 18 februari 2019 Machtiging van Luxemburg, Oostenrijk en Roemenië om de toetreding van Belarus en Oezbekistan tot het Verdrag over de burgerrechtelijke aspecten van internationale kinderontvoering te aanvaarden - Hoofdinhoud

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 51/15

Overeenkomstig artikel 3 van het Verdrag betreffende de Europese Unie heeft de Europese Unie zich als een van haar doelen gesteld de bescherming van de rechten van het kind te bevorderen. Maatregelen om kinderen te beschermen tegen het ongeoorloofd overbrengen of niet doen terugkeren van kinderen beschouwt zij als een essentieel onderdeel van dit beleid.

De Raad heeft Verordening (EG) nr. 2201/2003 (2) („verordening Brussel II bis”) vastgesteld, die als doel heeft kinderen te beschermen tegen de schadelijke gevolgen van het ongeoorloofd overbrengen of niet doen terugkeren, procedures vast te stellen om hun onmiddellijke terugkeer naar de gewone verblijfplaats te verkrijgen en het omgangs- en gezagsrecht te waarborgen.

Verordening Brussel II bis vormt een aanvulling op en versterking van het Verdrag van 's-Gravenhage van 25 oktober 1980 inzake de burgerrechtelijke aspecten van internationale ontvoering van kinderen („het verdrag van 1980”), waarbij een internationaal systeem van verplichtingen en samenwerking tussen de verdragsluitende staten en tussen centrale autoriteiten wordt ingesteld om te zorgen voor de onmiddellijke terugkeer van een kind dat ongeoorloofd is overgebracht of ongeoorloofd wordt vastgehouden.

Alle lidstaten van de Unie zijn partij bij het verdrag van 1980.

De Unie moedigt derde landen aan toe te treden tot het verdrag van 1980 en ondersteunt de correcte tenuitvoerlegging van het verdrag van 1980, onder andere door samen met de lidstaten deel te nemen aan de bijzondere commissies die regelmatig worden georganiseerd door de Haagse Conferentie voor internationaal privaatrecht.

Een gemeenschappelijk wettelijk kader tussen de lidstaten van de Unie en derde staten zou de beste oplossing kunnen zijn voor gevoelige zaken als internationale kinderontvoering.

Het verdrag van 1980 bepaalt dat het van toepassing is tussen de toetredende staat en de verdragsluitende staten die verklaard hebben de toetreding te aanvaarden.

Het verdrag van 1980 staat niet toe dat regionale organisaties voor economische integratie, zoals de Unie, partij bij het verdrag worden. De Unie kan derhalve niet tot het Verdrag toetreden en ook geen verklaring van aanvaarding van de toetreding van een toetredende staat neerleggen.

Overeenkomstig Advies 1/13 van het Hof van Justitie van de Europese Unie (3) behoren verklaringen van aanvaarding in het kader van het verdrag van 1980 tot de exclusieve externe bevoegdheid van de Unie.

Belarus heeft op 12 januari 1998 zijn akte van toetreding tot het verdrag van 1980 neergelegd. Het verdrag van 1980 is op 1 april 1998 in werking getreden in Belarus.

Alle betrokken lidstaten, met uitzondering van Denemarken, Luxemburg, Oostenrijk en Roemenië, hebben de toetreding van Belarus tot het verdrag van 1980 reeds aanvaard. Belarus heeft de toetreding van Bulgarije, Estland, Letland, Litouwen en Malta tot het verdrag van 1980 aanvaard. Een beoordeling van de situatie in Belarus heeft geleid tot de conclusie dat Luxemburg, Oostenrijk en Roemenië in staat zijn om in het belang van de Unie de toetreding van Belarus, overeenkomstig de bepalingen van het verdrag van 1980, te aanvaarden.

Oezbekistan heeft op 31 mei 1999 zijn akte van toetreding tot het verdrag van 1980 neergelegd. Het verdrag van 1980 is op 1 augustus 1999 in werking getreden in Oezbekistan.

Alle lidstaten, met uitzondering van Denemarken, Luxemburg, Oostenrijk en Roemenië, hebben de toetreding van Oezbekistan tot het verdrag van 1980 reeds aanvaard. Oezbekistan heeft de toetreding van Bulgarije, Estland, Letland, Litouwen en Malta tot het verdrag van 1980 aanvaard. Een beoordeling van de situatie in Oezbekistan heeft geleid tot de conclusie dat Luxemburg, Oostenrijk en Roemenië in staat zijn om in het belang van de Unie de toetreding van Oezbekistan, overeenkomstig de bepalingen van het verdrag van 1980, te aanvaarden.

Luxemburg, Oostenrijk en Roemenië moeten daarom gemachtigd worden hun verklaring van aanvaarding van de toetreding van Belarus en Oezbekistan tot het verdrag van 1980 in het belang van de Unie neer te leggen overeenkomstig de voorwaarden van dit besluit. De overige lidstaten van de Unie hebben de toetreding van Belarus en Oezbekistan tot het verdrag van 1980 al aanvaard en hoeven derhalve geen nieuwe verklaring van aanvaarding neer te leggen, aangezien de bestaande verklaring krachtens het internationaal publiekrecht van kracht blijft.

Het Verenigd Koninkrijk en Ierland zijn gebonden door verordening Brussel II bis en nemen deel aan de vaststelling en de toepassing van dit besluit.

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van Protocol nr. 22 betreffende de positie van Denemarken, gehecht aan het Verdrag betreffende de Europese Unie en het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, neemt Denemarken niet deel aan de vaststelling van dit besluit, dat derhalve niet bindend is voor, noch van toepassing is in Denemarken,