Expositie Gerrit van de Berkt

Met dank overgenomen van A.M.C. (Anne-Marie) Mineur i, gepubliceerd op vrijdag 20 januari 2012, 12:31.

Vandaag mocht ik de opening verrichten van de expositie van Gerrit van de Berkt. Gerrit heeft zijn werk gemaakt bij Atelier Totem en bij Dagbestedingscentrum Accent, beide in Zeist. Dit is de speech die ik daar hield.

Beste mensen,

Ik vind het een eer dat ik hier mag staan om de expositie van Gerrit van de Berkt te openen. Ik ken Gerrit van BIGA, de Sociale Werkvoorziening in Zeist. Ik zit nu zo’n zes jaar in het bestuur van de Sociale Werkvoorziening, en in die tijd heb ik Gerrit aardig leren kennen.

Gerrit is een opvallende persoon bij BIGA. En dat zegt wat, want er werken daar veel opvallende personen. Gerrit is veelzijdig. Naast zijn gewone werk zat Gerrit ook in de Cliëntenraad, en hij was nooit bang om te zeggen wat hij ervan vond. Daarnaast is Gerrit bekend om de gedichten die hij schrijft, en om de schilderijen die hij maakt. Ook daar is hij niet verlegen mee. Zijn schilderijen deelt hij met gulle hand uit. En Robert Jan Keiman, met wie Gerrit jarenlang samenwerkte, herinnerde me aan het gedicht dat Gerrit voordroeg toen SWZ werd overgenomen door BIGA. “In het gedicht zat 30 jaar SWZ vastgeklonken en Gerrit was niet te betrappen op één onwaarheid of foutje”, zei Robert Jan. Ik vind dat van lef getuigen. En dames en heren, ik vind dat iets om trots op te zijn.

U weet misschien dat het CDA op dit moment druk bezig is om zichzelf opnieuw uit te vinden. Vandaag presenteren ze het nieuwe programma. Eén van de centrale punten moet het woord compassie worden. Letterlijk betekent dat medelijden. Ik ben niet zo dol op het woord medelijden, want dat klinkt te veel alsof je iemand zielig vindt. Maar medegevoel moet er wel zijn.

Maar een aantal CDA’ers wil ook dat woord niet in het programma hebben. “We moeten mensen aanspreken op hun persoonlijke verantwoordelijkheid,” zeggen ze. Dat klinkt mij te veel als “zoek het zelf maar uit. Tja, jammer dat je gevallen bent, maar het is jouw verantwoordelijkheid om zelf weer op te staan.” Ik vind dat harteloos. Want het kost niets om even stil te staan bij iemand die gevallen is en hem een hand te geven om weer overeind te komen. Je hoeft niet naast hem te gaan liggen en mee te huilen. Maar door iemand een hand te geven, help je hem om zelf weer overeind te komen.

Gerrit is een mooi voorbeeld van hoe ver iemand kan komen als je hem een steuntje in de rug geeft. Gerrit ziet slecht, en daarbij heeft hij ook geestelijk een paar flinke klappen opgelopen. Dat is hinderlijk voor hem, en ook voor zijn omgeving is dat af en toe best lastig. Maar Gerrit heeft zich er door die handicaps niet van laten weerhouden om zich toch breed te ontwikkelen. Gerrit heeft het vertrouwen gekregen dat hij zijn eigen ideeën mag volgen. Voor een kunstenaar is dat van groot belang. Een kunstenaar is iemand die dingen zichtbaar maakt die anderen niet opvallen. Dat is begonnen met het beschilderen van wieldoppen in een periode dat Gerrit veel last had van de gebeurtenissen uit zijn verleden. En die eerste experimenten waren misschien nog niet zo heel erg doordacht. Maar achter elk schilderij van Gerrit dat hier hangt, zit een verhaal.

Dames en heren, alles wat Gerrit geworden is, en alles wat hij gemaakt heeft, is zijn eigen verdienste. Dat heeft niemand voor hem gedaan. Er hebben mensen naast hem gestaan die er vertrouwen in hadden dat hij zijn talenten kon ontwikkelen. Dat zijn eerder de mensen van BIGA geweest, en ook bij Atelier Totem en nu bij Accent zijn er mensen die Gerrit de gelegenheid hebben gegeven om te experimenteren. Daar hebben ze hem een handje bij geholpen. Maar de kunstenaar die hier staat, is meester van zijn eigen werk. Dat is hem niet cadeau gedaan, dat heeft hij zelf gedaan. Ik hoop dat u dat zult zien als u zo meteen gaat rondkijken. Ik feliciteer Gerrit met zijn expositie, en ik wens u een inspirerende ochtend!