Geactualiseerde stabiliteitsprogramma van Italië voor de periode 2007-2011 - Hoofdinhoud

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 49/29

Op 12 februari 2008 heeft de Raad het geactualiseerde stabiliteitsprogramma van Italië voor de periode 2007-2011 behandeld.

De reële bbp-groei ligt in Italië sinds de jaren negentig onder het gemiddelde van het eurogebied en de geraamde potentiële groei is teruggevallen van meer dan 2 % aan het begin van de jaren negentig naar circa 1,5 % in de afgelopen vijftien jaar. In positieve zin valt op dat Italië sinds de eeuwwisseling mede als gevolg van de arbeidsmarkthervormingen een krachtige groei van de werkgelegenheid doormaakt en dat de werkloosheid aanzienlijk is gedaald.

Italië heeft evenwel nog een lange weg te gaan voordat het de werkgelegenheidsachterstand op het EU-gemiddelde heeft ingelopen. Tegelijk wordt met de combinatie van een dynamische werkgelegenheidsgroei en een trage bbp-groei Italiës productiviteitsprobleem nadrukkelijk zichtbaar. Ondanks het recente herstel zijn de middellangetermijnvooruitzichten voor de Italiaanse economie door de grote structurele zwakheden, waaronder met name de beperkte mededinging op de binnenlandse dienstenmarkten, waaraan de jongste jaren iets wordt gedaan, niet bepaald rooskleurig. De structurele zwakheden hebben geleid tot een lage productiviteitsgroei, een gestage verzwakking van het externe concurrentievermogen en tot voor kort tot een positief inflatieverschil met het gemiddelde van het eurogebied. Door een overheidsschuld van meer dan 100 % van het bbp en door het nog relatief hoge, maar wel slinkende begrotingstekort neemt de economische onzekerheid toe en ontstaan hoge rente- en aflossingskosten, waarmee Italië kwetsbaar wordt voor rentestijgingen. Ook worden daardoor de publieke middelen minder productief aangewend en wordt de budgettaire speelruimte beperkt om de automatische stabilisatoren hun werk te laten doen. Om de schuldquote snel terug te dringen en ervoor te zorgen dat de overheidsfinanciën houdbaar blijven, is het van essentieel belang dat de structurele primaire uitgaven als percentage van het bbp na de recente stabilisatie ervan nog meer in de hand worden gehouden en dat de potentiële groei mede door een verbetering van de kwaliteit van de overheidsfinanciën toeneemt.

Volgens het macro-economische scenario van het programma loopt de reële bbp-groei terug van 1,9 % in 2007 naar 1,5 % in 2008. Daarna trekt deze in de resterende programmajaren telkens iets aan om in 2011 uit te komen op 1,8 %. In het licht van de recente ontwikkelingen lijkt de groeihypothese voor 2008 in het programma aan de optimistische kant (2), aangezien thans verwacht wordt dat de reële bbp-groei in 2008 duidelijk zal achterblijven bij het in het programma vermelde cijfer, hetgeen ook na 2008 gevolgen kan hebben voor het niveau van de economische activiteit. Ook zijn de inflatieprognoses van het programma voor 2008 vrij laag. Voor de jaren daarna zijn ze plausibel. Door de inflatievooruitzichten en de onderliggende gematigdere groei van de loonkosten per eenheid product lijkt het concurrentievermogen van de Italiaanse economie niet verder te worden aangetast.

In de actualisering 2007 van het stabiliteitsprogramma wordt het overheidstekort over 2007 geraamd op 2,4 % van het bbp, tegen 2,8 % van het bbp in de...