Ontslaan Turkse burgemeesters kan niet zonder gevolgen zijn

Met dank overgenomen van E.M.J. (Lilianne) Ploumen i, K.P. (Kati) Piri i, gepubliceerd op maandag 9 september 2019.

Eind juni vierde de oppositie groot feest in Istanbul. Ekrem İmamoğlu van de oppositiepartij CHP won - ook na de nieuwe stembusgang - de verkiezingen in de grootste stad van het land. Een zeer gevoelige nederlaag voor Turkse President Erdogan.

Imamoglu’s verkiezing was niet alleen een overwinning voor alle democraten in Turkije, maar ook een opsteker voor iedereen die gebukt gaat onder het bewind van een autoritaire leider.

Nu, amper twee maanden na deze overwinning, neemt President Erdogan wraak: een rechtbank in Turkije veroordeelde de leider van de afdeling van de CHP in Istanbul, Canan Kaftancioglu, tot negen jaar en acht maanden gevangenisstraf. Waarom? Zogenaamd voor uitingen die ze zeven jaar geleden deed op sociale media. De echte reden is natuurlijk het feit dat ze verantwoordelijk was voor de succesvolle campagne en het verslaan van Erdogan in Istanbul, de stad waar hij ooit zelf burgemeester was. Een verschil tussen macht en recht bestaat niet meer in het land.

Verschil tussen macht en recht bestaat niet meer.

Alsof dit verschrikkelijke vonnis nog niet genoeg was, dreigde de Minister van Binnenlandse Zaken vrijdag ook nog eens met het afzetten van burgemeester Imamoglu. Dit gebeurde vorige maand al met drie populaire burgemeesters van de pro-Koerdische oppositiepartij HDP in het zuidoosten van Turkije. Het feit dat het dit weekend ‘breaking news’ was dat hij toch niet overging tot het vervangen van de burgemeester van Istanbul zegt alles over de Turkse democratie.

Nederland en de gehele Europese Unie moeten heel helder zijn: als het ontslaan van burgemeesters doorgaat moet dat serieuze gevolgen hebben voor de relatie met Turkije. We moeten blijven opkomen voor alle mensen die worden opgesloten omdat ze simpelweg opkomen voor hun democratische rechten. “We zullen niet stil zijn, ook al kost het ons alles.” Dit waren de woorden die Canan Kaftancioglu sprak bij het horen van haar vonnis. Haar ongekende moed maakt duidelijk dat wegkijken geen optie is.