Rapport Davids - Hoofdinhoud
In 2003 was er de vraag doen we wat aan Irak of niet. Naast de discussie over de aanwezige wapens en het weigeren van inspecties die nodig waren volgens VN-resoluties, was er ook discussie over wat doet Sadam Hoessein en wat gaan zijn opvolgers, zijn zonen doen.
Duidelijk was dat het volk onderdrukt werd. Zelfs gehele bevolkingsgroepen waren met gas om het leven gebracht. Mienk Jan Faber riep op om een inval in Irak te steunen.
Duidelijk was ook dat de opvolgers van Sadam Hoessein, zijn zonen, nog gekker waren dan hijzelf. De dochters van Sadam Hoessein die met hun neven getrouwd waren, waren gevlucht naar Jordanië. Zij lieten zich overhalen om terug te komen. De zonen van Sadam schoten hun zwagers/neven dood.
Van hen was in de toekomst niet veel goeds te verwachten.
Voor mij was dit voldoende om het eens te zijn toen gevraagd was of wij instemden met politieke steun. Zeg maar juichen op onze luie stoel in de huiskamer als de troepen voorbij komen op tv.
Natuurlijk was er ook discussie over de VN-uitspraken. Maar het voorbeeld voor mij was het gejuich van iedereen toen Tanzania Oeganda binnenviel en de totaal gek geworden Idi Amin afzette. Tercht geen woord over VN-resoluties.
De regering was niet ingegaan op de vraag om militaire steun. Niet alleen werd nee gezegd tegen de VS en Engeland, maar ook tegen Barossa die toen president van Portugal was en probeerde de EU mee te krijgen. Portugal, Spanje en Tjechie bijvoorbeeld steunden actief. Slechts Duitsland en Frankrijk hadden bezwaar. Bij Frankrijk speelde zeer sterk eigen belang (handel).
Over de procedure om tot die politieke steun te komen zijn dus zeker 14 debatten in de Kamer geweest en volgde een onderzoeksrapport. Uit dat rapport bleek klip en klaar dat Nederland geen troepen had in Irak en dus de oorlog niet actief gesteund had. Ook werd aangetoond dat er geen verband was tussen de politieke steun en benoeming van Jaap de Hoop Scheffer.
De commissie stelde dat niet alle stukken over de vraag om actieve steun naar de Kamer zijn gestuurd. Als echt alle stukken en ook alle briefjes van ambtenaren naar de Kamer moeten komen, dan is een ding duidelijk: de Kamer kan dan door de bomen het bos niet meer zien. Veel stukken sturen is altijd het middel om controleurs het bos in te sturen. En zeker als dat ook moet gelden voor alles waar nee tegen gezegd wordt. Dat is totaal onwerkbaar.
De commissie stelde ook dat in een vergadering van 3/4 uur en besluit genomen werd over de steunverlening. Onzin natuurlijk. Alleen al in onze fractie is veel en veel langer gesproken dan 3/4 uur.
Maar met de kennis van nu, zeg ik: dat is altijd nog 3/4 langer dan over het voortzetten van activiteiten in Afganisthan. Dat was gewoon een mededeling door minister Bos op een partijavond.